ARTIKELEN UIT HET NIEUWSBLAD

 

Over de overleden Bram Vermeulen
Bron: Het Nieuwsblad (06/09/2004)Johan Verminnen kende de overleden Bram Vermeulen al heel lang. “We hadden dezelfde organisator en liepen elkaar wel eens tegen het lijf.” In de loop der jaren groeide tussen de twee een diep respect. Vermeulen zong de titelsong van ‘Spelers & Drinkers’, als eerbetoon aan Verminnen. “Vermeulen was onwaarschijnlijk talentvol. Songs als ‘Rode Wijn’ koester ik heel diep in mijn hart. Pijnlijk is dat ik maandag (06.09 nvdr) had afgesproken. Ik hoorde het nieuws van zijn overlijden net op het moment dat ik het graf van Georges Brassens wou bezoeken (die ligt begraven in Z-Frankrijk: Sète). Van Bram Vermeulen zal ik me zijn mooie liedjes en weerbarstige stem herinneren. Een artiest met een eigen authentiek geluid, geen kloon van iemand anders…”

 

 

Zanger-cabaretier Bram Vermeulen (57) onverwacht overleden – 04/09/2004
,,En als ik dood ben, huil maar niet. Ik ben niet echt weg,moet je weten. Het is maar een lichaam dat ik achterliet. Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.” Bram Vermeulen schreef de tekst. Nu is hij zelf niet meer, want de veelzijdige Nederlander stierf gisterochtend onverwacht tijdens zijn vakantie in Italië.Eén keertje had ik de eer en het genoegen om met Bram Vermeulen (geboren op 13 oktober 1946) te praten. En het ging toen toevallig over de dood, over reïncarnatie meer bepaald. ,,Ik was een Waalse officier in de oorlog”, stond boven het artikel als kop. Vermeulen was ervan overtuigd dat hij al enkele levens achter de rug had. In Diksmuide kreeg hij een vreemde gewaarwording. Hij kende er zijn weg, hoewel hij er nooit was geweest.

Een vorig leven? ,,Ik ging er in het begin vanuit dat ik een Vlaamse soldaat was die in de handen van de bezetter was gevallen. Allemaal heel correct. Maar ik ben er nu achter dat ik wellicht veeleer een Waalse officier was en helemaal niet gesneuveld. Je denkt altijd het beste van je vorige leven, hé. Is het niet vreemd dat er zo weinig mensen zijn die denken dat ze keuterboeren waren en nog minder die in een vorig leven Duitse soldaten waren?”

Over hoe hij zou willen terugkomen, hebben we het toen niet gehad. Het enige wat vaststond, was dat hij zou terugkomen, zei hij. Niettemin is met Bram Vermeulen een groot talent veel te vroeg heengegaan.

Spelverdeler voor Nederland

Vermeulen was een duizendpoot. Hij was niet alleen zanger en cabaretier, maar ook schilder en auteur van boeken. Op jonge leeftijd werd hij opgeleid tot professioneel volleyballer. Op zijn zestiende werd hij spelverdeler van het Nederlands volleybalteam.

Vermeulen werd bij het grote publiek bekend van het duoNeerlands Hoop, het cabaretgezelschap dat hij in 1968 met Freek de Jonge oprichtte. Hun eerste optreden was een omwenteling in het Nederlandse cabaret. Dat kwam door de combinatie van harde teksten met rock-‘n-roll. Hun eerste avondvullend programma kreeg de titel Neerlands Hoop in Bange Dagen. In het begin was er veel verzet, maar in de vroege jaren zeventig wist het duo een plek te veroveren, met een hoofdzakelijk jong publiek.

In 1979 besloot Freek de Jonge solo verder te gaan. Dat liet zijn sporen na. Vermeulen voelde zich lange tijd verraden door zijn gezel. Die ging verder als cabaretier, Vermeulen legde zich toe op chanson. Dat sloeg erg aan in België. Cd’s als Rode Wijn, Dans met mij, Vriend en vijand, Polonaiseen De beuk erin scoorden bij een kennerspubliek, optredens in Vlaanderen (waaronder het folkfestival van Dranouter) waren er bij de vleet.

De Nederlander dook ook op op een hulde-cd aan Johan Verminnen. In Nederland kreeg Vermeulen in 1994 de Annie MG Schmidt prijs voor het liedje Een doodgewone jongen.Vermeulen was ook literair actief en werkte in Ieper rond het thema van de Eerste Wereldoorlog.

Grootse plannen

Vermeulen had grootse plannen voor het najaar. Op 22 september zou hij beginnen aan de theatertournee Zonder titel 2. Tot in april 2005 stonden alleen al in Vlaanderen 34 optredens geboekt. ,,Bram geeft zich niet over aan vrolijke praatjes, maar sleept je met vrolijk pessimisme doorheen een snoer van liederen en vertellingen”, schreef het internettijdschrift over podiumkunsten in Vlaanderen en Nederland Kkunst erover.

door Marc COPPENS

 

 Nederland rouwt om Bram Vermeulen – 09/09/2004
,,Het is een schande: toen hij leefde, was iedereen hem vergeten, nu hij dood is, prijst heel Nederland hem de lucht in.” Aldus Liesbeth List. Het klopt: was de liedjeszanger tijdens zijn leven vooral in Vlaanderen al een held, dan lijkt Nederland pas nu te beseffen wat voor een groot artiest men verloren heeft.Columns, reacties en vooral ook de talloze, stille huldeblijken tussen de rouwadvertenties in de kranten. ,,Flamboyant, scherp en mild, die ontzettend aardige man zullen we enorm missen”, plaatst de NCRV-radio. ,,Zonder woorden”, schrijft een theaterbureau.

De familie heeft ondertussen laten weten dat Vermeulen in besloten kring begraven zal worden. Hun verdriet verwoorden ze in pakkende rouwboodschappen. ,,Verslagen en in stukjes, nog kan ik het niet bevatten”, schrijft Vermeulens vrouw Shireen. ,,Jij mijn held, mijn kwelgeest, mijn redder.” Zijn dochters Tamara en Katarina roepen in hun tekst ,,nog één keer keihard in stereo PAPAAAAAA!!! Lachen en huilen tegelijk. Zoveel geluk, zoveel geleerd, zo ontzettend veel liefde. Voor altijd en voor eeuwig dochters.” (HMP)

 

Patt Donnez brengt zanger-filosoof Vermeulen nog één keer op de radio – 12/09/2004
Radio 1 herhaalt deze ochtend het laatste radio-interview van de betreurde Bram Vermeulen. Vorig jaar met kerstmis was hij te gast in Titaantjes. ,,Het gesprek klinkt vandaag heel akelig actueel en tijdloos”, zegt presentator Pat Donnez. ,,Het gesprek ging bijna de hele tijd over de dood.”Bram Vermeulen is niet dood. ,,Pas als niemand meer aan me denkt, ben ik dood,” zei hij zelf. Bram Vermeulen was gepassioneerd door de dood, de reïncarnatie en meditatie. Hij mediteerde zich te pletter. In het voorjaar, ook en vooral in de volle zomer als hij naar de Verenigde Staten ging of gewoon met vakantie in Italië zoals zijn laatste vakantie ooit. Hij mediteerde als de blaren van de takken beginnen vallen en je ze uit medeleven weer aan de takken zou willen hangen, als er sneeuw ligt en stille nacht heilige nacht klinkt, altijd. Stilstaan bij de dingen, de tijd laten stollen, het was voor Bram Vermeulen een voltijdse baan.

Sprakeloos

,,Ik herinner me hoe hij sprakeloos was toen zijn dochter Katarina een brief voorlas waar het programma telkens mee begint. Er moest al veel gebeuren vooraleer hij geen woorden meer vond. Dit is de eeuwigheid, alles staat stil , zingt hij. Laat dit nooit ophouden, nooit ophouden. En als dit sterven is, laat me dan stil, niks zeggen, niks willen, niks doen, niets , zei zijn dochter. Zij is net zoals haar vader een filosofe in de dop.”

Na de opname van eind vorig jaar gingen Vermeulen en Donnez nog op kroegbezoek in de buurt van het VRT-gebouw. ,,Ook daar hebben we nog urenlang over de dood gesproken. En omdat ook ik met meditatie bezig ben, hebben we samen in dat cafeetje nog zitten mediteren. Bram kon ook heel geëmotioneerd zijn en urenlang huilen.”

Pat Donnez knipte slechts enkele minuten uit het originele interview. ,,Bepaalde passages zouden nu ongepast klinken. Ik heb ook geen nieuw gesprek gevoerd met zijn dochter. Ook dat zou ongepast zijn”, besluit Donnez.